Βιτσέντζος Κορνάρος

Πολλά μεγάλον άδικο μας ήκαμεν η φύση
και την αλήθεια ο άθρωπος δε θε να τη γροικήση∙
όλοι αγαπούν τα ψόματα να λεν, να μας γελούσι
και την αλήθεια ουδέ κιανείς δε θε να την ακούση∙
κι αν έχου φίλους κ΄ εδικούς να τους καταδικάσου,
τα λόγια τως σαν άνεμον αφήνου να περάσου.
Το φίλο κάνουσιν εχθρό, τον εδικό έχουν ξένο,
σαν των μιλήσουν το πρεπόν εις πράμα κομπωμένο∙
μα κείνος οπού δεν πονεί αφήνει να περάση
το σφάλμα κι ουδέ βούλεται να το καταδικάση∙
παινά το κι ομορφίζει το και πίβουλα κομπώνει,
το ψόμα δείχνει απαρθινό και την αλήθεια χώνει.
Κ' είναι πολλοί, παιδάκι μου, τη σήμερον ημέρα
κ' έχου στο στόμα το γλυκύ, φαρμάκιν εις τη χέρα
και για να τσ' έχουν ακριβούς και για να τσ' αγαπούσι,
πολλά μεταμορφίζουσι το ψόμα όντε το πούσι∙
με πονηριάν ό,τι γροικούν τ' αθρώπου πως τ' αρέσει,
αν έχει βλάβη και κακό, κείνο καλό το λέσι.

Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος, Γ 129-146